O okudu, ben dinledim…
🌱
Onu dinlerken, yaslamadım başımı, omuzuna ya da dizine…
🌱
Yaslasam başımı, göremezdim; aynı satırlarda duraksayan, sorgulayan, gülümseyen, hüzünlenen bakışlarını…
İyi ki izledim onu…
🌱
Birinci hikaye yaşam maratoncusunun son durağa koşarken uğradığı durakları tasvir ediyordu.
🌱
Bizim de “biz” olana kadar durduğumuz duraklar, döndüğümüz virajlar ve beklediğimiz köşe başları geçti, aklımızdan…
🌱
Hikayenin bir yerinde “Buldum Sanma”yı tasvir ediyordu.
Satır aralarında şunlar yazıyordu:
“O kuş diyordu, ben de kuş diyordum. O balık diyordu. Ben de balık diyordum. Bir gün anladım ki ben serçeden bahsederken o kırlangıç diyormuş. Ben istavrit derken, o hamsi…”
🌱
Yanılgılarımız düştü, aklımıza… Yutkunduk, aynı anda…
🌱
Maraton devam ediyordu. Son duraktan umudunu kesmiş olan bizler olduğumuz andaki huzurla yetinip gülümsedik. O kadar…
🌱
İkinci hikâyede kendi dünyasına kimseleri dokundurmayan, yalnızlığına aşık bir adamın dünyasına girdik.
🌱
Kadın herşeyi kabullenmeye razıydı. Ama adamın “yalnızlığıma dokunamazsın” bencilliğini kaldıramadı… Gitti… Bitti..
🌱
Ayrı dünyalarımızı, yaşanmışlarımızın bize zorla sevdirdiği yalnızlıklarımızı ve hayatı paylaşmaktan duyduğumuz korkuları geçirdik, aklımızdan…
🌱
Oysa kadın bulaşmasaydı o yalnızlığa; akıp giderdi, beraberliklerinin zaman mefhumu da…
🌱
Biz de iç içe geçmekten ama aynı zamanda ayrı dünyalara düşmekten korktuk…
🌱
Her son aynıydı ya nasılsa ve bizler çok inanmıştık ya bitmelere, gitmelere, gidenlere…
🌱
Sonsuza inancını yitirmiş iki topal birbirimizin geçmişini kıskanıyorduk.
Aslında kıskanmak değildi, bu… Yaş alırken yitirdiklerimizi hissedememek ve hissettirememek telaşında sızlıyordu, içimiz…
Neticede ölü sevici değildik hiçbirimiz…
🌱
Kitap kapanırken geçmiş defterlerimizi açık unuttu, belleğimiz…
🌱
Oysa an’da da mutluyduk. Farkındaydık, farklı bir his büyüttüğümüzün ve yaşadığımız andan aldığımız hissin…
🌱
İnsan kaybettiğinde anlamaya meyilli… Şu an kaybetmek istemiyorsak birbirimizi, tadını çıkarmayı bilmeli…
🌱
Bir kitap gününden aklımda kalanlar anısına….💛
Hatice Bulut
