Orhan Pamuk’un “Yeni Hayat” kitabı “bir gün bir kitap okudum ve hayatım değişti” cümlesiyle başlar.
Zihnime yer etmiş bu cümle, hayatımı değiştirenleri getirir, aklıma. Biliyorum ki; karakterimin şu an ki şekli, hayatıma dokunan yaşanmışlıklar ve okuyarak, düşünerek yapılmış keşfedişlerle oluştu.
O satırları okumadan önce, ben…
O yeri görmeden önce, ben…
O günü yaşamadan önce ki ben…
Ben’ler gömülmüştür içime, benliğimi her seferinde yeniden yapılandıran…
Şu an’ım yaşanmışlıklarımın bütününden oluşuyor.Yaşanmışlıklarıma saygım, beni var edişlerinden ötürü…
Doğada kabuk değiştiren canlılar gibi yaşanmışlıkların bizde bıraktığı izlerle yeniden yoğrulup doğrulmuyor muyuz, hepimiz?
Kalbimi kıran ve içime güvensizliği, umutsuzluğu düşürenlere bile; bir süre sonra “iyi ki” diyorum…
Birilerinin bana öğrettiği şüphe duygusu karakterimin temkinli olma kısmını geliştirdi baya baya… Teşekkür ediyorum.
İz bırakan her yara bir başka eyleme karşı koruma sağlıyor. Biliyorum.
Yarım kalan hiç bir şey yok aslında… O, o kadardı sadece… Olması gerektiği noktada gittin. Gitti. Yok oldu. Bitti… O anlardan cebine dolduklarınla değişiyor, yeni bir dünyaya evriliyorsun. Asla yapmam dediklerini tekrar tekrar yapıp, yapman gerekenleri anlıyorsun.
Mutluluklardan evrildiğim noktalar var, mutluluğun süreklilik olmadığını anlamamı sağlayan…
Basit yaşayacaksın, basit.
Sanki bir gün yaşamın sona erecekmiş gibi basit,
Çay, simit ve peynirle.
Nazım Hikmet Ran
Şiirinin mısralarında bulduğum mutluluk sırları için “O An”a teşekkür ediyorum.
Her duruma “iyi ki” lerim var… Her umuda sarılmalarım…
Güzellikleri anarken gülümsediğim kadar, acıları da gururla anıyorum. İyi ki geldiniz, var oldunuz, yaşandınız ve bittiniz ve yeniden yeniden doğmamı sağladınız.
Kaç kabuk attım? Sayamadım. Daha kaç canım var, canımın içinden çıkacak? Bilemedim. Anlar, art arda dizilip beni daha da olgun yapıyorlar. Şimdi, orta yaş olgunluğuna yavaş yavaş gelirken, gençlikte bitmez sandığım acıların beni taşıdığı zirvedeyim. Zirvenin adı: Çocuk. Çünkü olgunluklarım, beni, çocuk masumiyetinde tatlarla, mutlu olmaya taşıdı. Yukarı bakıyorum, baya yol var. Yolda beni hangi acılar, hangi güzelliklere çıkartacak bilmeden yürüyorum.
Gidiyorum…
“İyi ki”lerimi seviyorum…
Canıımmmm Tecrübelerim benim, iyi ki iyi ki varsınız… 
Hatice Bulut
