Mesleki deformasyon olarak yılsonu değerlendirmesi yapmadan yılı kapatamıyorum. 🙂
“Günce Pencesinden 2020’ye veda” isimli yazımda, 2021 yılı için “Adını “Başarı” koyuyor ve nice güzel başarıları sağlıkla bu yıla yazmayı diliyorum” demiş ve her yeni gelen yılı bir isim ile çağırma totemimi “Başarı” dilekleri ile gerçekleştirmiştim.
…Ve totemin devamında, harfleri konuşturmaya; 2021 girişinde çağırdığım “Başarı” ismi üzerinden geçmiş yılın değerlendirmesini yapmaya ve yeni yıla dilekler bırakmaya başlıyorum.
Maalesef, 2021 yılı, zihnimin küçük penceresinden baktığımda, kendi adıma periyodisite ağacımın “yok yılı” idi.
Periyodisite: Meyve ağaçlarının bir yıl çok verimli olup bundan sonraki yılda verimlerinin çeşitli derecelerde düşük olması durumu
Öyle yoktu ki… Tek izi bir yok oluş oldu. Tekrar yaşamak istemeyeceğim kadar boş, atıl ve üretkenlik yerine zorlama ile geçen tatsız, tuzsuz, yavan, kuru dallı bir yıl…
Yine de yılın başında çağırdığım kelimenin anlamını zorluyor, zihnim. “Başarı!”
Başarı dediğimiz kelime hep böyle iştahlı ödüller, harika puanlar, yüzlük sınavlar olacak değil ya…
- Bu “yok yılı”mda yok olanın ardından toplanmayı,
- Ölümün sancılı yasının ardından ayağa kalkıp, evimi kaynayan yemek kokuları ile kaplamayı,
- Sallanan bir koltuktan düşmemeyi,
- Blogun varlığını devam ettirebilme,
- Yazmaya devam etmeyi,
- Yüzyirmi sesli kitap dinleyerek okumayı farklı bir hale taşımayı,
- Covid olmamayı,
- Kur dalgalanmalarında boğulmamayı,
- Arkadaşlarıma vakit ayırabilmeyi,
- Sorumluluklarımı savsaklamamayı,
- Kendi öğretilerime göre “iyi” kalabilmeyi,
- “Hayır” diyebilmeyi,
- Bir çocuk, bir kedi ile çizdiğim lunapark evimde düzenin devamlılığını sağlamayı
B-A-Ş-A-R-D-I-M!!
Demek ki yılın sınavı ayakta kalmayı başarabilmekmiş.
Kendi küçük zihin penceremden dünya kazanına baktığımda da kuru bir yıl görüyorum. Sonuçta küçük dünyalarımızın pencereleri hep aynı dünyaya açılıyor. Kader olan coğrafyada yaşanan gerçekler her şekilde evimizin arka bahçesinin iklimini de etkiliyor…
Peki ya coğrafya neleri başardı??
- Olimpiyatlarda gururlanmayı,
- Mete Gazoz’un başarı hikayesindeki inanca, istikrara, azme ve bize verdiği enerjiye mutlu olmayı,
- Filenin sultanlarının verdiği güzel enerji ile umutlanmayı,
- Alevler içinden çıkan kahramanları görmeyi!!
- Bir belediye başkanının iki araba arasında ağladığı anda onunla aynı duyguları hissedebilmeyi!! ve sosyal medyanın gücü ile organizasyonu yöneten harika insanlar da olabildiğini! Ünlülerin network ağlarının yanan canlar için umuda dönüştüğünü görmeyi!!
- Hala az da olsa vicdanlı insanlar olduğunu görebilmeyi!!
- Dalgalı kurlar içinde yüzmeyi öğrenmeyi…..
- Online hayatlarda kalmayı,
- Kestane balının diyarının Zonguldak olduğunu öğrenmeyi 🙂
- Elimizde tuttuğumuz şeylerin elimizde olma nedenlerinin, onları tutabilmemiz olduğunu 🙂
başardık/ başaramadık/ başarabiliriz/ başarmalıyız/ başarırız/ başarabiliriz/ başaracağız….
B-A-Ş-A-R-D-I-K!!
Peki Dünya’nın başarıları??
- Bir kısmı aşı olmayı, bir kısmı aşı karşıtı olmayı…
- Bir kısmı açlıkla yaşamayı, bir kısmı daha da aç gözlü olmayı…
- Dünya dengesini bozduğumuzun bilinci ile hayatını daha minimal yaşamayı seçen insanların çoğaldığını görmeyi…
- Uzay yolculuklarındaki artışı ve Marsta yaşam konusunun artık bir hayalin ötesinde olduğunu…
- Covidi sürü bağışıklığı olmasada sürü psikolojisi ile kabullenmeyi…
B-A-Ş-A-R-D-I!!
İçinden umut taneleri ayıklamaya çalıştığım; kendi bahçem; bahçemin içinde bulunduğu coğrafya; coğrafyanın içinde bulunduğu dünya ile tüme varımında bulunarak başarıları sıralmaya çalıştım. Başarısızlıklardan çıkan dersler de birer başarıdır neticede…..
Daha ne olsun değil mi?
En karamsar yılımı geride bırakmanın umudu ile en karamsar yazımı bitiriyorum, şimdi.
Ve acı kotasını doldurmuş 2021 ardından; 2022’yi “mutluluk” ile gel diye çağırıyorum.
Mutluluk kotamızın beslenmesi dileği ile…
Herkesin gönlünün ekmeğini iştah ile doya doya yediği bir yıl dilerim…
Hatice Bulut
